Tranzalpine

Voor deze dag hadden we een treinreis geboekt van Christchurch naar Greymouth en terug, dwars door het land van de oost kust naar de westkust en vice versa. Een treinreis dwars door het gebergte en een van de mooiste treinreizen ter wereld. Voor het eerst weer sinds jaren links rijden in het centum van een stad. Met behulp van de Garmin hadden we het station van de Transalpine zo gevonden. We waren alledrie vroeger opgestaan dan afgesproken, dus waren we na het ontbijt ruim op tijd voor de incheck. Hele mooie wagon met veel glas rondom. Met z'n drieën hadden we vier stoelen met een tafel, dus was dat erg comfortabel. Toen we Christchurch uitreden, begon het landschap al gauw van vlak naar glooiend te worden. Tante Janny was nog nooit echt in Christchurch geweest (alleen maar doorheen gereden) en in Greymouth was ze nog nooit geweest. De reis door de alpen was voor haar de eerste keer. Natuurlijk moet je dan als je zoiets voor de eerste keer meemaak proberen om mooie foto's te maken. En dat ging bij haar telkens mis, doordat elke keer wanneer ze er goed voor stond om een foto af te drukken, we het volgende moment met de trein door een tunnel reden. Dit gebeurde zeker vier keer achter elkaar, zodat het bijna wel een klucht begonnen te worden. Niet alleen bij ons liepen de tranen van het lachen over onze wangen van de slappe lach, maar bij de buren naast ons en achter ons ook. Typisch Janny. Bij de Arthurs Pass stapten mensen uit en konden wij op het perron van het uitzicht genieten en wat foto's maken. We zijn vervolgens weer met de trein verder gegaan dwars door de alpen en nadat we een tunnel van 15 km doorgereden waren, zagen we aan de linkerkant bij een klein dorpje een mooie meer. Daar was een klein stationnetje waar we uit moesten stappen, want de rails waren beschadigd door een achterste wagon van een kolentransport die ontspoort was. Ook een avontuur. Bij Greymouth aangekomen zijn we uit de bus gestapt en hebben we koffie gedronken in een tot restaurant omgebouwde voormalig bierbrouwerij. Aan de overkant van de weg zijn we op een wandelpad van een kade van de rivier gelopen naar een prachtig monument van alle door 3 eeuwen heen omgekomen mijnwerkers. Het schrijnende van dat monument was echter dat het ook de in 2010 omgekomen mijnwerkers, in totaal 27 man, vertegenwoordigde en die zijn op de dag van vandaag nog niet gevonden en begraven. Een oud collega van die mijnwerkers hebben we daar op een bankje aangetroffen en gesproken. Hij had die dag een andere dienst. Elke dag tijdens zijn pauze gaat hij naar het monument toe. Zijn verhaal greep ons wel aan. Na een klein uurtje werden we weer door de bus opgehaald en naar de trein teruggebracht. Wederom was de reis weer mooi, nu vanaf een andere kant bekeken. In Christchurch zijn we uit eten geweest in een gezellig bar/restaurant, waar we heerlijk gegeten hebben. Tante Janny heeft ons op dit etentje getrakteerd. Onderweg in de stad hebben we heel wat sporen van de vernieling door de aardbeving in in januari 2010 gezien. Heel wat gebouwen zijn er niet meer en heel wat gebouwen zijn nog steeds beschadigd. Je kan met een dubbeldekkerbus een rondtour doen om te zien wat de schade precies is geweest, maar daar hadden we alledrie geen behoefte aan na het zien van wat we onderweg al hadden gezien. Al met al was dit een leuke en gezellige dag geweest